* RA DUKE I KËNDUAR NUSES SË LIRISË - Major Muharrem Ibrahimi
* Komentet
"
Në 10 – vjetorin e rënies së dëshmorit të kombit, Major Muharrem Ibrahimi (02.08.1959 – 21.04.1999)
RA DUKE I KËNDUAR NUSES SË LIRISË
Pikërisht, në 10 – vjetorin e rënies së dëshmorit të kombit, majorit Muharem Ibrahimi, i njohur me nofkën luftarake “Major Bajrami”, më 21 Prill 2009, në sallën e Teatrit të Qytetit të Gjilanit, u mbajt një Akademi Përkujtimore, kushtuar jetës dhe veprës së këtij dëshmori.
Në këtë Akademi Përkujtimore, pos familjarëve të dëshmorit Muharrem Ibrahimi, ishin të pranishëm shumë përfaqësues të familjeve tjera të dëshmorëve të Luftës së UÇK-së, shumë bashkëluftëtarë të gjallë të dëshmorit, shoqatat e dala nga Lufta e UÇK-së, ish komandantët e Zonës Operative të Karadakut, zyrtarët më të lartë komunal, përfaqësuesit e Policisë së Kosovës dhe shumë mysafirë gjithandej Kosovës.
Programi përkujtimor i kësaj Akademie, filloi me intonimin e Himnit të Flamurit Kombëtar, pas të cilit me një minutë heshtje iu bë nderimi meritor të gjithë dëshmorëve të kombit , të rënë për lirinë dhe pavarësinë e Kosovës.
Disa shpalime biografike rreth jetës dhe veprës së dëshmorit të kombit, Major Muharrem Ibrahimi, i bëri moderatorja e kësaj Akademie, zonjusha Kaqusha Kamberi.
Me një Fjalë rasti, në përkujtim të dëshmorit, të pranishmit i përshëndeti Kryetari i Komunës së Gjilanit, z. Qemajl Mustafa, ndërsa me disa fjalime përkujtuese , pas tij , u ngjitën në foltore: Ahmet Asufi – “Rexha”, ish Komandant i Zonës Operative të Karadakut, Shemsi Syla – “Shaqa”, ish Zv.Komandant i ZOK-ut dhe Ahmet Daku, Kryetar i OVL të UÇK-së, në Gjilan.
Në pjesën artistike të kësaj Akademie Përkujtimore, mbesa e dëshmorit – Arta Ibrahimi, deklamoi poezinë përkushtimore me titull:”Axhit tim”, pas të cilës u këndua një këngë kushtuar këtij dëshmori, nga kantautori Demir Krasniqi dhe në pjesën përmbyllëse të programit, u shfaq një film dokumentar kushtuar aktiviteteve luftarake të këtij dëshmori.
Pas përfundimit të Akademisë Përkujtimore, familjarët e dëshmorit, vunë kurora lulesh të freskëta në Varrezat e Dëshmorëve në Gjilan dhe tek Lapidari i Dëshmorëve në lagjen e Bullajve të Marecit.
Pak biografi për dëshmorin e kombit, Major Muharrme Ibrahimin
Muharrem Ibrahimi, u lind në Gjilan, në një familje 9 anëtarëshe qytetare , prej nënës Xhemile dhe babait Raifit, familje kjo që ka prejardhjen prej fshatit Ivajë të Rrethit të Leskocit, e cila ishte shpërngulur me dhunë qysh në vitin 1878.
Shkollimin fillor dhe të mesëm i kreu në vendlindje – Gjilan.
Qysh si fëmijë , ëndërronte që të bëhej ushtarak. Babai i tij Raifi, duke e parë dëshirën e tij të madhe dhe i vetëdijshëm se edhe shqiptarëve iu nevojiten ushtarakët , e dërgoi në Akademinë Ushtarake, dega e Këmbësorisë , të cilën me sukses e kreu në Beograd dhe në Sarajevë.
Atë botë , ishte nder që një shqiptar të bëhej oficer i Armatës, sepse ishin shumë të rrallë të rinjtë që përcaktoheshin për studimin e artit ushtarak.
Karrierën e tij prej ushtaraku e filloi në Maribor të Sllovenisë. Ishte shumë i dëshiruar dhe i respektuar nga ushtarët shqiptarë që e kryenin shërbimin ushtarak atje.
Muharremi, vazhdimisht i këshillonte që të mos bien nën provokime dhe iu ndihmont, Ishte shumë i adhuruar edhe prej qytetarëve shqiptarë që punonin dhe jetonin atje, për çka ishte vazhdimisht edhe nën përcjellje të Sigurimit Ushtarak.
Me fillimin e shpartallimit të ish – Jugosllavisë dhe fillimin e luftës në Slloveni, Muharrem Ibrahimi dërgohet në Murska Sobota dhe Shëntil, ku i kurdiset një pritë, në të cilën plagoset më datën 28 Qershor 1991. Sllovenët i afrojnë dezertim , por për shkak të sigurisë së ushtarëve të tjerë shqiptarë, nuk pranoi që të dezertoi .
Pas shërimit , më 1992 vazhdon në Trebinje e mandej transferohet me shërbim në Mitrovicën e Kosovës.
Muharremi, i pa kënaqur me padrejtësitë ndaj shqiptarëve , vendosë që ta braktisë Armatën , por me insistimin e aktivistëve lokal të atëhershëm : Halit Zymberit dhe Nazmi Musës , vazhdon punën me shumë vështirësi. Në Mitrovicë, ishte i përcjellë dhe i provokuar nga kolegët dhe ushtarët.
Më 1997, transferohet në Ferizaj, ku e merr gradën ushtarake “Major”.
Me fillimin e luftës në Drenicë, ai shprehë gatishmërinë që të kyçet në luftë , por udhëzohet që për shkak të nevojave të atëhershme , të qëndrojë deri sa është e mundur . Përmes shokëve shumë të besueshëm : Halit Zymberit e Hasan Agushit, Zonës Operative të Nerodimjes i jepte informatat për kazermën e Ferizajt , pozitat, planet, potencialin ushtarak, armatimin etj.
Detyra e tij ishte që të alarmonte në rast nevoje përmes një lidhje shumë sekrete , të cilët ishin të gatshëm edhe ta evakuonin në një vend të caktuar.
Më 3 Qershor, i jepet urdhri që të shkojë në luftë kundër shqiptarëve!
Muharremi, këtë e refuzon kategorikisht , me arsyetimin se duhej ta shëronte djalin e sëmurë !
Me mbarimin e shërimit të djalit të vogël, gruan dhe dy fëmijët e tij i dërgon në Turqi . Gruan e porositi që të kujdeset për fëmijët, me që edhe ajo e dinte për qëllimet e tija !
Më 25 Mars 1999, njoftohet se ka ardhur koha që të shkojë në luftë, në radhë të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.
Në radhët e UÇK-së, përmes Elhami Bajramit, kyçet bashkë me shokët: Afrim Myrtaj, Rexhep Jahiun, Bekim Murtezin, Sami Ahmetin dhe të tjerë.
Si ushtarak profesionist , punon në stërvitjen e ushtarëve të rinj dhe ngritjen e moralit të ushtarëve, ku u emërua Shef i Shtabit të Zonës
.Ofensiva e 15 Prillit, të vitit 1999, në Malësinë e Zhegocit, i detyron që të tërhiqen në fshatin Marec , ku edhe aty ballafaqohen me një sulm tjetër masiv të makinerisë ushtarako – policore serbe .
Në vijën e parë të frontit , qëllohet nga një granatë , ku merr lëndime në këmbë dhe në shpatull . Plagët ishin të mëdha dhe gjakderdhja e paevitueshme në mungesë të mjekimit adekuat .
Bashkëluftëtari i tij, Nehat Ibrahimi rrëfen për trimërinë e Muharremit , kur edhe pse i plagosur rënd, iu jepte kurajë bashkëluftëtarëve, duke iu thënë:”Mos e lëshoni vijën e frontit! S’ka çka të na bëjë shkau!”... dhe këndonte:
“Ani , mori Nuse –
Nusja e Lirisë,
Me kurorë fituese
N’ troje t’ Dardanisë!”...
Shokët, ia japin ndihmën e parë dhe largohen. Të plagosur rënd e gjen Basri Canolli – “Shpendi” (gjithashtu dëshmor i kombit) i cili e merr dhe e strehon tek familja e tij.
Pas dy ditëve të plagëve, më 21 Prill 1999, në odën e Halil Canollit, në fshatin Marec, ndërron jetë dhe varroset në afërsi të varrezave të vjetra të kësaj familjeje . Prej atje , më 19 Shtator 1999, eshtrat e tij barten dhe rivarrosën në Varrezat e Dëshmorëve në Gjilan.
I lehtë i qoftë dheu i Kosovës !
Tretmani i familjes së dëshmorit
Pas rënies së dëshmorit Muharrem Ibrahimi – Majori , në altarin e lirisë, bashkëshortja e tij Mebusane Ibrahimi, sëmuret rënd dhe pas gjashtë muajve të qëndrimit në spital, edhe ajo vdes .
Dy fëmijët e tyre: Florenti dhe Ariani , ngelën pa të dy prindërit, nën mëshirën e Zotit dhe përkujdesjen e xhaxhallarëve të tyre.
Tani , djali i madh – Florenti, është i punësuar në Bankën e Mikrobiznesit “Finca” , kurse djali i dytë – Ariani, tani jeton në Zvicër.
Përkujdesja institucionale , ndaj familjes së dëshmorit , e në veçanti ndaj fëmijëve bonjakë , asnjëherë nuk ka qenë në nivelin e duhur dhe të merituar . Përjashtim bënë vetëm Shoqata “Miqtë e TMK-së”, e cila në formë burse e ka ndihmuar në studime Florentin, me nga 50 Euro në muaj, gjithashtu ka gëzuar përkrahjen dhe ndihmat individuale nga njerëz dashamirës dhe përkrahës të çlirimtarëve.
Familja e dëshmorit Muharrem Ibrahimi , nuk është e kënaqur me përkujdesjen e institucioneve tona . As njëherë deri më sot, për emrin dhe veprën e këtij dëshmori nuk është organizuar ndonjë manifestim përkujtimor në formë institucionale ! Kjo vërtetë është më se brengosëse !
Për ta nderuar veprën dhe emrin e Muharrem Ibrahimit , deri më tash, është emërtuar vetëm një rrugë në Lagjën “Dardania I” të Gjilanit. Megjithatë, kjo nuk mjafton, nga se deri më tash, askujt nuk i shkoi ndër mend , që t’ ia ngritë së pakut një bust, apo lapidar përkujtimor?!
Guximi, sakrifica, heroizmi dhe vetëflijimi i Muharremit, për çështjen madhore kombëtare, deri më sot nuk u morën në konsideratë serioze dhe Muharremi dalë ngadalë po harrohet dhe po anashkalohet !?
Sivjet, në 10 – vjetorin e rënies , familjarët e këtij dëshmori, nuk mendojnë se do të ndërmerret asgjë serioze në baza institucionale, për nderimin dhe përkujtimin e këtij heroi të kombit!
Për dëshmorin e kombit Major Muharrem Ibrahimin, ashtu si edhe për të gjithë dëshmorët tjerë, u thurën dhe u kënduan me afshin e shpirtit , shumë këngë të bukura popullore.
Ja se si e përkujton përmes vargjeve dhe tingujve të këngës, këtë dëshmorë, autori i këtij shkrimi dhe kantautori Demir Krasniqi:
KËNGË PËR DËSHMORIN MUHARREM IBRAHIMI
Këndim:
Te varri i dëshmorit ,
Se ç’ më zgjoi kujtimi –
T’ i këndoj Majorit
Muharrem Ibrahimi !
Kur doli prej oborrit –
Nënën përqafoi ...
Muharrem majori –
Krushk lirie shkoi .
Recitim:
-Mos u mërzit , nënë,
A kaq shpejt harrove?
Gji kur më ke dhënë –
A e di si m’ urove?...
Ninullën e parë ,
Ti, kur ma këndove:
“M’ u bëfsh luftëtarë ,
M’ u bëfsh trim Kosove !...”
Këndim:
Para se të niset
Se ç’ foli ai burrë:
“Do të shkoj ku vdiset –
Për t’ mos vdekur kurrë”!
Po më thërret Atdheu,
Malet me dasmorë,
Për t’ ia sjellë një nuse
Me lule kurorë !...
Recitim:
-Nusja jonë ka pritur
100 vjet robëri,
Ka emër të bukur ,
E thërrasim :LIRI !
Këtë NUSE TË SHENJTË
Për t’ a sjellë n’ konak ;
Ka një çmim të shtrenjtë -
Duhet derdhur gjak!...
Këndim:
Krenohej Mareci,
Zllashi e Mramori...
Gjithandej ku eci
Muharrem Majori !...
Mbi gjoks të tribunit –
Një granatë nga mali...
Deri n’ frymë të fundit,
Këngën kurrë s’ e ndali!...
Recitim:
Emri i luftëtarit
Do t’ jetojë përherë –
N’ mes të lapidarit ,
N’ bronz e në mermer...
N’ sheshe, në qytete ,
N’ fusha , n’ male t’ larta –
Ai, jeton i freskët
Me shkronja të arta !
Këndim:
Shokët duke i trimëruar
Me plagët e kuqe,
Ra duke kënduar:
“ANI , MORI NUSE”...
“ANI , MORI NUSE –
NUSJA E LIRISË ,
ME KURORË FITUESE
N’ TROJE T’ DARDANISË”!...
Recitim:
Veprat do t’ kujtohen
N’ tela t’ çiftelisë;
Aty, ku këndohen
Këngë të burrërisë !
Ta shohim portretin
N’ faqe t’ historisë;
Kujtimet nuk tresin
Për trima të LAVDISË!...
Këndim:
N’ rreshtin e dasmorëve
Ty, të shoh, or trim,
N’ Alenë e dëshmorëve
Ku prehesh n’ amshim !
Pra, Ti nuk ke vdekur,
O, trimi i rrallë!
Ishe i paepur –
Je legjendë e gjallë!
Kënga bëhet edhe më e fuqishme dhe më emocionuese, sidomos në rastet kur ajo shpërthen mu si vullkani, nga shpirti, fryma dhe goja e vëllait të dëshmorit.
Të shikojmë në vazhdim se si e përjetoi rënien e vëllait – dëshmorë, kantautori Naser Ibrahimi, me rastin e vizitës së tij të parë në vendin ku ra Muharrem Ibrahimi, në lagjen Gërbeshi të fshatit Marec:
TRIMI
Një ditë shkova në Marec,
Në atë mal të madh,
Me e pa vendin ku luftuan trimat,
Vëllai im ku ra ?!
Pyeta malin, pyeta lisat –
A e keni pa?
Mu afrua një Shpend Mareci –
Mallëngjyeshëm më tha:
“E kam njohtë një Major trimin –
Muharrem Ibrahimin,
Ish fisnik zemërluan ,
I thoshin “Bajram”!
I madh është Mareci,
I madh je edhe Ti,
Gjaku Yt, u bëftë dritë,
Dritë për liri !
E kalova tërë Marecin,
Gjithë atje më thanë :
“Shumë trima këtu kanë ra ,
Por gjithmonë do t’ jenë gjallë!”
Pyeta malin, pyeta lisat –
A e kanë pa vëllain tim?
Mu bë sikur mali foli
E m’ tha me krenari:
“E kem njohtë një Major trimin -
Muharrem Ibrahimin,
Ish fisnik zemërluan,
Lum Kosova që e ka !
I madh është Mareci,
Të mëdhenj t’ gjithë Ju jeni,
Gjaku i Juaj u bëftë dritë,
Dritë për liri!
Gjilan, më 21 Prill 2009. Demi
Demir krasniqi
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen