shenim i nje ditari

Nga ditari i jetës sime:

SI E MBIJETOVA ATENTATIN NË HOTELIN “KRISTAL” NË GJILAN

Ishte vjeshtë e vonë e vitit 1989, vit ky , kur Sllobodan Millosheviqi me tanke e suprimoi Autonominë e Kosovës dhe Kushtetutën e vitit 1974, në bazë të së cilës, Kosova ishte element konstituiv i federatës jugosllave.

Për ta mbrojtur këtë suprimim dhe për t’ i bërë “terbije” shqiptarët e pa kënaqur, Millosheviqi kishte dërguar në Kosovë forca të mëdha të njësive speciale policore të përbëra nga të gjashtë ish republikat e federatës jugosllave, si dhe nga dy krahinat autonome.

Pjesëtarët e këtyre njësive speciale , në qytetin e Gjilanit, ishin të vendosura në objektet e hotelit “Kristal”, i cili gjendet viza-vi me ndërtesën e Sekretariait Komunal të Punëve të Brendshme, Milicisë, gjykatave dhe burgut të qarkut të këtij qyteti.

Atë botë, unë isha i angazhuar që të këndoj në këtë hotel, si këngëtar popullor me kontratë dhe me pagesë të mirë mujore, pagesë kjo që bëhej nga shteti.

Në hotelin “Kristal”, programi muzikor fillonte nga ora 20.00 dhe përfundonte në ora 23.45 minuta . Këndohej me program të caktuar sipas dëshirave të këngëtarëve të angazhuar, e jo sipas porosive të mysafirëve, apo “bakshisheve” të adhuruesve.

Programi muzikor ishte i konceptuar zyrtarisht në tri gjuhë kryesore të këtij mjedisi dhe atë: 15 minuta në gjuhën shqipe, 15 minuta në gjuhën serbishte, 15 minuta në gjuhën turke dhe 15 minuta pushim. Në kuadër të atyre 15 minutave të dedikuara për muzikën turke , mund të këndohej edhe ndonjë këngë rome, apo të ndonjë populli tjetër ballkanik.

Kryesisht, ishim të angazhuar 3 këngëtar – solist popullor: një për këngët shqipe, një për këngët serbe dhe një për këngët turke.

Në kohën për të cilën po flasim, për këngët popullore shqipe isha i kontraktuar unë, për këngët në gjuhën serbe ishte e angazhuar një këngëtare serbe nga Nishi, kurse për këngët në gjuhën turke, rome dhe ballkanike, ishte e kontraktuar këngëtarja e mirënjohur universale Arife Beqir Baliqi, nga Shkupi , e cila këndonte në mënyrë fantastike në gjithsejtë 13 gjuhë të ndryshme dhe kishte një zë brilant .

Salla e hotelit, për çdo mbrëmje ishte plot e përplot mysafirë nga të katër anët e Kosovës. Pjesëtarët e njësiteve speciale të policisë jugosllave, herë pas here kalëronin nëpër sallën, korridoret dhe lokalet e këtij hoteli, sa për t’ua bërë me dije qytetarëve shqiptarë se “ne jemi këtu!”

Personeli shërbyes hotelier ishte i përzier shumetnik, ndonëse Drejtori i hotelit dhe shefi i sallës ishin shqiptarë. Në mesin e punëtorëve shankistë të këtij hoteli, ishte një femër flokëbardhë serbe, e cila quhej Goca . Ajo gjatë tërë kohës sa ishte në orar të punës, shihej qartë se ishte një nacionaliste shumë e ngarkuar, e cila dukej se po mundohej që t’ i përmbajë shqiptarët me një lugë !

Unë, përveç që këndoja këngë të ndryshme popullore shqiptare, shumë herë nga kureshtja dhe dëshirat e mysafirëve, e merrja me veti edhe çiftelinë , të cilën e akordoja dhe e kombinoja me orkestrinën popullore, e cila tingëllonte aq bukur, sa bëhej sensacion dhe atmosferë e bujshme në sallën e mysafirëve .

Çiftelia dhe kënga ime, iu kishin bërë helm e vrer në zemër, asaj shankistes serbe të quajtur Goca!

Vetëm tri ditë, para se të ndodhte më e keqja, Goca iu kishte shprehur “në besim” njërit prej kamerierëve të hotelit, duke i thënë kështu:

“Sve, sve...Ali, kad ga qujem ovoga shipca , kako peva i sfira na tu cigulku, meni zhivot mi se gadi , ne mi se zhivi i ne mi se radi!”

“Krejt, krejt... Por , kur po e dëgjoj këtë “shipc”,(kështu na quanin ne shqiptarëve, në shenjë përbuzje e nënçmimi, serbët) se si po këndon dhe si po luan me atë farë “cigulke”(me këtë shprehje ofenduese dhe nënçmuese e quanin instrumentin tonë kombëtar – çiftelinë), mua po më gërditet jeta, nuk po më jetohet dhe nuk po më punohet”!

Kamerieri shqiptar, të cilit Goca ia kishte qarë hallet “në besim”, menjëherë më tregoi mua, se çka po sillet rreth meje , në këtë hotel!

Vetëm tri net, prej asaj bisede në mes të Gocës dhe kamerierit, forcat speciale policore e kishin përgatitur skenarin për likuidimin tim fizik!

Atë natë, si zakonisht, në ora 23.45 minuta, shefi i sallës së hotelit i fiku dritat dhe dha shenj për fajron , me çka edhe muzika pushoi programin. Po sa u fikën dritat, në sallën e hotelit, papritur, u futën 6 policë special të armatosur deri në dhëmbë ! Njëri prej tyre që e drejtonte ekspeditën, bërtiti me një zë të lartë urdhërdhënës:

“Svi ostali muzikanti i gosti vani, a ti sliko stani tamo kod daske mirrno i nemoj da mi se pomeravash!”

“Të gjithë muzikantët tjerë dhe mysafirët – përjashta, ndërsa ti fotografi (aludon tek unë) qëndro atje tek dërrasa gatitu dhe mos më lëviz !”

Mysafirët dhe muzikantët e frikësuar ikën me të shpejt përjashta hotelit, ndërsa brenda mbeta vetëm unë dhe personeli shërbyes i hotelit, të cilët mbetën pa pikë gjaku në fytyrë duke shikuar me habi se çfarë do të ndodhë tani me mua?!

Unë, sipas urdhrit të tyre, u mbështeta për ato tabela të drunjta , të cilat e ndanin sallën e hotelit në një lloj separje të veçantë dhe po pres se çfarë do të ndodhë tani me mua?! Policët special, qëndronin para meje me automatikë të përgatitur për veprim!

Polici i cili e udhëhiqte ekspeditën , mu drejtua mua me një zë të lartë tmerrues :

“Jebali smo ti majku shiptarsku veqeras ! Neqesh vishe u tvom zhivotu , ni da nam pjevash, ni da nam sfirash na tu tvoju cigulku! Veqeras ti je zadnja noq, i oprosti se od ovog zhivota !”

“Ta kemi qi nënën shqiptare sonte ! Në jetën tënde, më nuk do të na këndosh, as të na luash në atë farë cigulken tënde !(Cigulka e quanin me përbuzje çiftelinë, që do të thotë “magjupëz”). Sonte është nata jote e fundit dhe përshëndetu nga kjo jetë!”

Unë, u shtanga në këmbë nga habia, se si mund të më vrisnin pa kurrfarë paralajmërimi, pa kurrfarë vepre dhe pa kurrfarë gjyqi ?!

Mora forcë dhe ju thashë: “Ju, jeni të gjithëfuqishëm ! Keni forcën, ushtrinë, policinë, armatimin dhe shtetin tuaj! Andaj, mund të më vrisni pa asnjë problem, por kjo nuk është trimëri për një shtet, që ta vret një këngëtar në vendin e vet të punës!”

Ata, ma shanin nënën shqiptare pa ndërprerë dhe më thoshin në gjuhën e tyre:”Tash do ta shohësh ti!”

Në atë rrëmujë të pa parë dhe të pa imagjinuar, në kokën time më erdhi një ide budallallëku, të cilën e shfrytëzove si në formë humori, dhe ju thash:

“Ju po më vrisni ! Por , unë kam dëgjuar nga të tjerët se njeriun para se ta ekzekutojnë, ia japin shansin për ta shprehur dëshirën e fundit në jetën e tij! Ju, ndoshta do të ma jepni së pakut këtë mundësi!”

Njëri prej tyre , më shau :”Shihe, shihe! Nënën ja q....sha, ende po di edhe të filozofojë!”

Udhëheqësi i ekspeditës, që turrej më së shumti drejt meje , ju tha kolegëve të tij, si me ironi:

“Pa, hajde t’ a dëgjojmë se çka po llomotitë dhe çfarë dëshire të fundit ka! Ta dëgjojmë dëshirën tënde të fundit!”

Unë, ju thash: “Po unë e di se ju nuk do të ma merrni për serioze, por dëshira ime e fundit, para se të më pushkatoni, është që në shenjë përshëndetje nga kjo botë, të ulemi bashkë dhe t’ u qerasi ma nga një pije, për nderë që do të më vrisni!”

Që të gjithë, u qeshën me ironi dhe si në kor, ma shanë edhe njëherë nënën shqiptare!

Njëri prej tyre, iu tha kolegëve të vet:”Pa, hajde të ulemi dhe t’ ia plotësojmë edhe këtë dëshirë të fundit, në jetën e tij!”

U ulën te të gjashtit rreth një tavoline dhe unë në mesin e tyre. E thirren kamerierin që t’i shërbejnë dhe porositën pijet e preferuara. Kamerieri i solli pijet duke u dridhur si thupra në ujë, nga frika dhe tmerri që pritej të ndodhte atë natë me mua!

Duke i pirë pijet që i porositën, sërish në kokën time, si në budallallëk , më erdhi edhe një ide dhe e pyeta udhëheqësin e ekspeditës:

“Zotëri, po më vjen shumë keq, por në sytë e tu, po e lexoj një vuajtje dhe shqetësim të madh shpirtëror?!”

Polici – udhëheqës i ekspeditës, mu përgjigj :

“Po. Kam shqetësim dhe problem shumë të madh jetësor!”

Unë, i thash: “Po, a mund ta di se për çfarë problemi bëhet fjalë?”

Kryepolici tha:

“Jam martuar qe 12 vjet me një vajzë që e kam dashur shumë dhe e dua shumë! Por, që nga martesa e deri në ditët e sotme, nuk më ka falur Zoti, fëmijë kurrë! Jam shumë i shqetësuar për këtë! Me u nda me gruan, po më dhimbet ! Nuk kam lënë kund mjek, as pop, as hoxhë, as tyrbe, pa kërkuar ilaç për te, por të gjitha kanë përfunduar pa sukses!”

Atëherë, ndërhyra unë:- Ju, i paskëshit sprovuar të gjitha dyert, por vetëm aty ku e keni ilaçin e sigurt, nuk e paskëshit sprovuar! Edhe pse Ju , po më vrisni sonte mua, unë megjithatë, do t’ ua tregoj vendin se ku mund ta gjeni ilaçin e vërtetë dhe të sigurt!

Kryepolici:-“A është kjo e kjo e mundur, që të gjendet ende ndonjë vend ilaçi për mua, e që nuk e kam sprovuar?”

Unë:- Po si jo! Ju, të gjitha dyert i paskëshit sprovuar, por vetëm tek Baba Sheh, nuk paskëshit qenë! Unë, e kam në Prizren një mik shumë të mirë, që është edhe Baba Sheh dhe ai po deshi, vetëm një herë do t’ i fryjë gruas tënde dhe do t’ ia bëjë ato duatë e veta dhe Ju, pas 9 muajsh do të jeni me djalë! Unë, mund t’ ua jap adresën e Tij , edhe pse do të më vrisni, por i tregoni Babës Sheh, se tek Ju, më ka qua Demir Krasniqi!

Kryepolici:- “ A është e mundur kjo?”

Unë: - Me garancion për 9 muaj !

Kryepolici e thirri kamerierin:-“Kamarier ! Të lutëm, na e sjell edhe një rund pije!”

Unë:- Nuk mund të pi më asgjë, sepse po e pres ekzekutimin Tuaj!

Kryepolici:- “Jo! Ti, nuk do të vritesh sonte! Por, nesër unë do ta gjej një veturë dhe do të shkojmë së bashku në Prizren! Sonte shko në shtëpi e pusho , e tani do të shihemi!”

U nisa si i dehur, për të shkua në drejtim të shtëpisë sime, por gjatë tërë rrugës prisja se kur do të më vijnë mbrapa dhe do të më shpojnë plumbat e tyre!

Që nga ajo natë, më kurrë nuk e kam pa atë polic, por nga disa njerëz kam arritur që të mësoj vetëm atë, se ai kishte qenë nga fshati Partesh i Gjilanit, por që askush nuk ia dinte emrin dhe mbiemrin!

Kështu e mbijetova këtë atentat, duke i përdorur trikat e “Babës Sheh” dhe kjo fatmirësisht , ndezi për të mirë dhe shpëtim nga vrasja e sigurt !

Demir KRASNIQI