Fije dhe vargje: März 2010

Ndarja

Nuk e di ç’ të duhen sytë e mi

Kur nga terri janë lodhur

Një pjesë e kanë prej shiu

Një pjesë e vetullës

Te Molla e Kuqe

Pjesa tjetër në Ulqin

Njëra dorë në Rozafë

Tjetra në Shkup

Po çamëria

Më the kam gishtin

E bukur për unazë

Por unë jam shumë larg

Si mund të përqafohemi

Kur trupi është ndarë

Mos më thuaj se më ke harruar

Kur unë yllëza jote jam aq larg

UDHËTIM DJALLËZOR

Kahe

Kemi mundur

Të mos e prekim robërinë

Nën pushtet

Të mos digjemi për liri

Kemi mundur

Të provojmë vdekjen

Si kemi lindur

Të mos na merr zjarri

Dhe të jemi dëshmitarë

Për të gjithë ata që ranë

Këmishë robërie

Në këmishën e robërisë

U pikturuan petalet e luleve

Me gjethet duke rënë

Lëkura ndizet në mua

Nga gurëzimi i etjes

Mes mureve të ftohta

Marr frymë

Në derën e vjetër

Ajkuna e bardhë digjet

Ende hetimet vazhdojnë

Ato janë sekrete

Kur nuk isha në Berlin

Nga Molla e Kuqe

Ma ndryshuan kufirin

Nën mollë kam ëndërruar

Hënën e yjet

Nata duke i ruajtur

Por nuk e di

Pse nuk isha zgjuar

Po thahem shqip

Në një gotë pritjeje

Jam djegur

Së bashku me luleborën

Kam shumë etje

Po thahem shqip

Nëpër muret e zeza

Ende nuk dihet

Cilat gota

Mbushen nga shiu

Aktori rri para Teatrit

Me duar në xhepa

Çka më duhet

Heshtja e tij

Dhe ëndrrat

Gota e dëshpërimit

Nëpër dhomën time

Zjarri udhëton

Sa pushteti e egër jam

Shumë vite

Frymëmarrja ime

Është avulluar

Mos më pyetni

Se cili trëndafil i bardhë

Ka pirë ujë

Në gotën time të dëshpërimit

Pezull

Në kulmin e lartësisë

Ëndrra e sajuar shpresashumë

Derëhapur luan në përbashkësi

Trungu i pemës mollën mban

As e verdhë as e pjekur

Në dilemë jam a ta marr

Para meje gota përgjysmë

Përzihen mendjet në avullim

Ta zbraz gotën a ta mbush plot

Këpuca ma vrau këmbën

Dora është ngrirë

Si ta hap dritaren

Që ajëri të mos ngulfat

Si ta kap atë lartësi

As në tokë as në qiell

Pezull rri

Vallëzim gurësh

Doli një thërmi prej guri

Dhe u fut në rërë

Guralecët tjerë

Pas tij filluan vallëzimin

Gurët do të vëllazërohen

Rëra motërzohet

Në përbashkësi

Vallëzimi madhërohet

Tharja

Kur kam parë defektet

Si shndërrohen në përparësi pushteti

Kam filluar të thahem

Si për vetëvrasje

Egërsia më pikturon

Me ngjyrë të zezë

Mos të më sheh askush

Se si po thahem

Do të lodhem shumë

Nëse lulet vyshken

Nuk mund të ik

Pa e matur vesën e tyre

Para se të vetëvritem nga tharja

Do t’i zhduk defektet

Për të rifreskuar gjethet

Që kanë filluar të zverdhen

Melodi tjetër

Tërë jetën jam lutur

Që të rrëzohen muret e larta

Të krijuara

Nga marrëzitë e stepura

Një letër kam shkruar

Pa i vënë pikë askund

Për të paralajmëruar

Kohën e vrarë

Në portën e alarmuar

Ajri po mbyllet

Nuk e deshifrova

Nëse ajri sërish prishet

Apo kujtesa avullon

Kur të gjitha këngët

Janë gati për t’u kënduar

Mendjefikurit bërtasin

Për melodi tjetër

Avullimi ëndrrave

Jam lodhur nga ëndrra

Duket edhe ajo e egër

Kur pyes veten diçka

Dhe nuk mundem t’i përgjigjem

Shumë herë thashë diçka

Të gjitha ëndrrat u avulluan

Në mes një kafazi

Mbetur kaherë

Ikja e çasteve

Të gjitha udhët

E hijendjekjeve

Të njëjta janë

Çastet më ikin

Robëria më pikturon

Ende zgjohet robëria

Dhe më pikturon

Të mbyllur në kornizë

Nuk e deshifrova

Nëse frymëmarrja ka ndryshuar

Në grevën e urisë

Në të gjitha rrugët mure

Mozaiku i tyre mashtron

Nuk ka kë tjetër

Pos skeletit

Epitaf

Para se të udhëtoj

Do të shkruaj epitaf

Ndërsa nga një trëndafil të bardhë

Do t’ua var të gjitha stinëve

Kam ëndërruar

Me të gjithë duke u përqafuar

Ndërsa kur dola nga porta

E një kështjelle

Me rërë kam mbuluar gjethet

Dielli të mos i djeg

Këmishën prej shiu

Kam veshur me njerëzit e mi

Në çdo ndarje e robëruar isha

Para lindjes së diellit jam lutur

Për të gjithë

Nën pushtetin e ftohtë

Të mos e përjetojë askush dramën

Derisa të pendohet të presë

E të largohet nga lëkura e zezë

Nuk di të frymojë në asnjë kohë

Dhe kurrë të përgjigjet

Por vetëm të pyes

Në të gjitha mënyrat e çmendisë

Në njërën pjesë të memories së saj

Është rritur etja

Të mos zgjohem

Ndërsa në pjesën tjetër

Të jetoj e mekur

Në fund të epitafit

Do të shkruaj se

Pema që e desha aq shumë

Të mbetet stacion komunikimi

Dheu

Nuk di ku ta mbjell këtë farë

Në cilën arë

Kudo shoh dhe

E dheu si u nda

GRIMCA RËRE

Grimca rëre

Silueta ime shtrihet përmbys

Ethet e revoltës

Zgjojnë zemrimin nga dehja

Që të luajnë me kujtesën mbrapshtë

Thuase në duele humbasin

Për grimca rëre

Ëndrrat lozin me teke faraonësh

Grimca rëre në buzën time

Nuk duroj dot

Lule ajri

Një lule prej ajri

Çdo natë hapë dritaret

Nga dhoma ime e gjer te hëna

Udhëtoj me frymëmarrjen e ajrit

Në përbashkësi aromash

Për të rifreskuar zalisjen

Në të gjitha ngjyrat

Pikturohet hëna e tretur

Në një kafaz universi

Përbrenda luleve rri në kornizë

Një syth pret rritjen

Lulja e ajrit të shumohet

Pika shiu

Në mes mbushjes e zbrazjes

Gota dridhej

Një ëndërr e thinjur

Në dridhje

Vetëm disa pika shiu

Mbi tavolinë mbetën

Afër tavolinës tjetër

Kamarieri priste porosinë

Grindjet

Në katin e parë banon uji

Në të dytin ajri

Në të tretin

Dielli dhe hëna

Grindeshin

Lulja e universit

Çka më duhet kjo ditë

Kur nuk më shuhet etja

Nuk më duhet pushteti i askujt

As ëndrra që po digjet

Kur ëndrrat shpërngulen

Nga toka në qiell

Pluhuri nuk do të ngrihet

Çel lulja e universit

Gjethet janë akumuluar

Përbrenda shpirtit

Të thara nga dielli

Të ngrira nga bora

Jam lodhur

Nga rënia e gjetheve

Kur pakujdesshëm përditë bien

Duke vjedhur imazhin e trungut

Një lule universi po rris

Jo vetëm hijëz

Për të dhënë ngushëllime

Por të notojë

Edhe në valët e detit

Qoftë edhe në trazimin e tij

Pikëpyetje

Kosovë

Nuk e di

A jam lule

A pacienti yt

Zbrazëtia

Muret kaloj në anën tjetër

Hapa dritaren

Boshësia m’u vu pas

Edhe derën hapa

Ajri ngrirë

Më trishtoi për largim

Nuk arrita të hyja brenda

Zbrazëtia gojëhapur

Do të ishte e thiktë

Dëshirë

Hija ime në terr

Nuk di ku mbetën këmbët

A mos

Humbën pas vrapit

Letra e shqyer

Ulur përballë murit

Gris letrën

Zarfin le përmbi

Duke kërcitur dhëmbët

Emblema e letrës rri varur

Në duart që po dridhen

Ritmi i çrregulluar i frymëmarrjes

Nga egoja në superego humb

Postieri shikon me habi

Në korsi të mbyllur rri

Shpërthen sajesë memece

Nga pjerrësi labirinthi

Përfundimi

Dallgë e valë

Mbi njeri

Në breg

Ishte ulur

Fillimi

Priste

Llogaria

Në vend të kafesë

Një gotë ujë porosita

Kur mora llogarinë

Nga çmimi i lartë

Uji në fyt më mbeti

Naiviteti

Në ditën e vogël

Paqartësi e madhe

E nesërmja

Do të jetë e thinjur

Para kohe

Thinjësi

Pas perde zalisja stërkëmbth

Thyhen ndjenjat nga vetëtima

Kur prapa mbyllet dera

Bredh mendja në marrëzi

Dufi i shpirtit në shi rri

Me inat mbyllet dhe dremitet

Për të parë finalen

Mban dietë egoizmi

Nga thinjësia

Nuk ka mund të identifikojë

Kush ka mbetur

E kush ka ikur

Zjarri mistik

Kurmi i furtunës venitur në vetëtimë

Zjarrmon përdalur

Prishë urtësinë në rrugëtim

Shpirtit i digjet ndjenja e trëndafiltë

Kur bluan të gjitha medikamentet

Zgjatet dora e shpirtit

Zjarret numërova

Piremanët në mënyrë cinike

Përvetësojnë përgjumshmërinë

Me vogëlimë shpirtërore

Të ekuilibruar dirigjojnë

Një qiell një diell

Nuk i ngroh të gjithë njësoj

Lëkundje

Pema shkundet

Pa u vërejtur nga askush

Degët këputen nga lëkundja

Trungu plak

Asnjëherë nuk lëvizë

ÇATIA E GRUAS

Dështimi

Herë kthehesha

Herë ndalesha

Shekujt shtangeshin

Në të njëjtin vend

Sa herë ecja

Dështoja

Sa herë fjeta

Më gjykoi vdekja

Dorë universi

Çka më duhet këmisha

Prej gjetheve

Kur gjellën ma zjenë

Epilepsia

Nën degë molla e rënë

Para kohe

E papjekur po kalbet

Me dorën time prej universi

Kam drejtuar trupin e lodhur

Në mes të një loje

Më shfaqet Eva

Nuk më kujtohet

Frymëmarrja e saj

Prej gruaje

A më kishte prekur

Ia kishte lënë pushtetin Adamit

Ose dridhej para kohe

Kur i thanë se prej trupit të saj

Prej çdo pushteti

Do të kërkohet autopsi

Ndoshta Adami do të hidhërohet

Pak para lutjes

Shikoj hijen se si derdhet

Nga trupi

Hëna më dëftohet

Liria po ecën

Prej një reje në tjetrën

Thonë se ka pushuar te Guri i Madh

Në burim ka pirë ujë

Dhe prapë ka shkuar

Te Molla e Kuqe më ka shikuar

Kur kam zgjatur dorën

Më ka thënë se nuk e di

A do të përqafohemi

Hëna më ka pëshpëritur

Eva po digjet

Në pritje

Në lojën e Universit

Eva shtrenjtë e ka paguar mollën

Në rrugën e gjatë

Kam pasur temperaturë

Dhe kam qenë e uritur

Duke ngrënë mollën e një klithme

Sytë e mi prej universi

Po digjen si Eva

Nuk e di se kush është i çmendur

Dhe kush prej kujt i ndjekur

Nëse kërkoj azil

Ndoshta Adami do të hidhërohet

Eva dhe plakja

Shpirti paqtor i Eves

Ishte plakur në pritje

Të fluturimit të Zogut

Nuk më kujtohet

Kishte parë ndonjëherë

Adamin duke ardhur

Trupi i tij prej gjenerali

Sa e sa herë ka urdhëruar

Pushtimin

Ishte lodhur

Nga molla dhe grila e Evës

Cili ishte mashtrimi i radhës

Mbeta në mes tyre

Si të dal nga zjarri

Ndërsa unë ende

Po tretem në kafaz

Loja e kafazit

Nën këmishën e robërisë

Një grua pret

Para dritares së reklamave

Brenda vetes

Herë zgjohet

Herë vdes

Mitet thonë se në njërën

Pjesë të saj

Janë përmbysur

Të gjitha liritë

Në pushtetin e mureve

Kur të hapet porta

E përshëndetjeve

Këmisha e saj vjetrohet

Përsëri shkon diku

Pa e ditur se kalon grilave

Të gjithë jemi njësoj

Para se të humbim sytë

Në pyllin e egër

Vazhdon loja e kafazit

Kush do ta mbyllë i pari

Teatri

Jam më e etur

Se të gjithë ata që i njoh

Dridhem para një gruaje

Që pështyn Teatrin

Nuk jam e huaj

Nëpër qytet shikoj reklamat

Kaloj afër dritares

Njerëzit brenda darkojnë

Nuk jam e uritur

Ndonëse nuk kam ngrënë

Ngopem me aromë gjellërash

Si një e huaj në kalim

Zjarrmon lakuriqe ëndrra

Syri mbetet larg

Çatia e gruas

Kurrë nuk e dita

Cila ishte

Çatia ime prej gjilpëre

Libri i ngushëllimeve

Në fund të rrugës

Është hapur libri i ngushëllimeve

Miqtë e mi u nënshkruan

U nënshkruan të gjithë njerëzit

Që e panë

Duke bartur shpresën

Si ajrin e heshtur

Shi i egër

Më le të qetë

Vetminë time ta ruaj

Si një rojtar besnik

Ti ende kërkon

Në mënyrë të egër

Dhe dita ditës më dukesh i tillë

Kur në mua pikturon engjëllushen

Nën akullin tim

Etja moliset

Asnjë formë

Nuk më pëlqen

As fjalët që digjen në syrin tënd

Unë kam parë etjen tënde

Por nuk e di

Pse s’të lagë shiu im i egër

Mes antonimit

Jemi ulur pranë një tavoline

Të heshtur rrimë

Kemi porositur dy pije të ftohta

Ta shuajmë etjen tonë

Kamarieri bie dy kafe të nxehta

Ne edhe më tutje heshtim

Baraspesha

Gruaja është e lindur

Në ditën e shërbëtorëve

Tabaku në duart e saj të qara

Ruan baraspeshën për shpifje

Burri pi kafenë e mëngjesit

Me gotën e ujit plot

E ku ta di unë sa është e rëndësishme

Të tregohet diçka

Asaj i duhet edhe buzëqeshja

Të arrihet baraspesha

Vajza e trëndafili

Në rrugë takova vajzën

Nga dora trëndafili i ra

Kalimtari pa e hetuar

E shkeli

Unë e vajza

Për një çast

Shputës i dhamë rast

Vesi

Përbrenda vetes shkëputem

Me gjilpërë qep lëkurën

Që e tëra të mbes

Një ditë nga kllapat kur të ikë

E tëra do të jem

Por me ves

Dinjiteti

Thyeje pasqyrën

Mesditën mos e vërtit pranë meje

Nën çadrën e kuqe të tejdukshme

Mos u çmend para gjyqit

Mos u përul pranë jetës së ngratë

Digje gjymtyrën e thatë

Të trungut tënd të njomë

Mos e zbulo zbraztinë e qypit

Gota e zbrazët

Pi verën

Lë pak

Në fund të gotës

Bie rreze e hënës

Pasqyrohet

Pi edhe pak verë

Të mbetur

Dhembja e njëtrajtshme

Zbrazet

Kanuni digjet

Edhe pak forcë

Më duhet të ngritem

Që të mos veniten mendjet

Po më duhet aq ujë

Sa të lotoj mbi temperaturën

Që po digjet

Në një pikë shiu

Kam hapur rrugë për lagje

Ndërsa në rrudhat e mia prej gruaje

Kanuni digjet

Lule loti

Një flutur në ajër

Shpërndan aromën e saj

Në një lulebore le ngjyrat

Pastaj e djeg bryma

Kur atmosfera ndërron

Parimi i egër përsoset

Në derë të mbyllur

Shkelet lulja prej pluhuri

Unë me lulen pëshpërita

Lulja ende

Nuk e ka parë

Lotin si avullohet

Pa e fshirë mbishkrimin

Me ngjyrë të zezë

Që shkruan çertifikatën e vdekjes

E buta e vrazhdësisë

Në rrugë të hapur

Drita e një vajze të vogël

Shkëndijon

Se si gjendet

Në një kapërcyell ferri

Avulloi në një ëndërr të pakryer

Kapakun i vë heshtja e terri

Ec si era

Me nurin e ndritur

E ngrohtë dashuri e saj

Më e butë se butësia

Nga lart pikon shiu

Bie në ballë

Këpucët mbeten në baltë

Gruaja

Rrokulliset nëpër kohë

Nën lëkurë

Heshtjet e çrregulluara

Vdesin çdo ditë nga pak

Dikush tregon përrallën

E gjithçkaje

Shurdhshmërinë kryeneqe

Heq zvarrë veshëve

Kur ta mata të vërtetën

Guri ra në fund të detit

Kurrë nuk arrita ta di

Sa vdekje ka në art

Në pafund fjala tretet

Pa e thënë asnjëherë

Qëndron në thellësinë e konservuar

Përballë gjithësisë memece

Rruga është pa emër

Gjithmonë në të njëjtën pikë

Domosdo duhet të ecësh

E shpesh nuk di as ku shkon

Janë hapur dhembjet

Të gjitha gjethet bien

Dhembshëm

Ranë në tokë

Pa e ditur pse

Prapa mbrëmjes

Janë hapur dhembjet

Gjithçka është nisur

Pritet përsëri të lulëzojë

Një erë

Buzëqesh në ajër

Nuk e di

Më duhet më shumë

Buzëqeshja a ajri

AROMË SHPIRTI

Lutjet e së dielës

Me ty do të zgjas çastin

Të mbushë orët plot dashuri

Pasioni pak nga pak

Të pushojë në faqet e tua

Të ndez xixëllonjën time

Që të mundim vetminë

Në mënyrë poetike

Të palosim puthjet

Në shpirtin e bardhë

Kur prehet 5iltërsia

Fluskat e çastit të shumohen

Nga lutjet e së dielës

Takimi

Vezullojnë dy drita

Në shtigje të largëta

Numërojnë

Tik-takun e orës

Në zonën e qetë

Kemi vetëm një dëshirë

Ora të mos ecën

Të dua

Nëse dashuria

Shkumëzon në valë

Nga fluskat e saj avullohet

Në mënyrë krejtësisht të egër

Sërish do të dua

Edhe kur ti kthehesh

E nuk do të përqafohemi

Edhe kur ikin dallëndyshet

Nuk do të ndërrojë asgjë

Kur trupi humb peshën

Do të mbetem në një akuarium

Pa ajër duke pëshpëritur

Të dua

Pasioni

Kam dëshirë të kem afër

Egoizmit tim

Mos ta sajoj heshtjen

Gjithçka që të prek ty

Unë do ta kap

Do ta ledhatoj

Shpallje

Askujt mos ia merrni

Këtë natë

Jepuni të gjithëve

Nga pak

Dhe në fund shpalleni

Bukurinë e saj

Vetëtimë dashurie

Shkëndijë që xixëllon

Etja zjarrmon

Në vështrimin e trëndëfiltë

Përcjell në vetëtimë dashurinë

Fluturimthi në ëndërrim

Bredh lakuriqe

Në kurmin e derdhur të mendimeve

Pas duelit të ndjenjave

Aroma e shpirtit

Ngopet në shpërthim dehës

Përmblidhen të gjitha puthjet

Në një zjarrmi

Etja zjarmon

Shkëndijë që xixëllon

Kur më erdhe ti

Më vjen

Si nga një planet tjetër

Duke ndriçuar

Si xixëllonja

Copëzat regëtijnë

Unë shkrihem

Në pasionin tënd

Aromë shpirti

Më pëlqen bashkë të rrimë

Kur më do dhe kur s’më do

Por më pëlqen jeta edhe pa ty

Më pëlqen kur muza harliset

Më lodh drobit më përgjunjë

Në fund i ve fitilin zjarrit

Më pëlqen kur ka pëshpëritje

Qetësi zhurmë 5aste në pritje

Gjithnjë verbërisht pëlqej

E dua shiun e flokët më qullen

Ky çast sidoqoftë

Është aromë shpirti

Aromë shpirti është hapur

Për hir të qarkullimit të lirë

Është akumuluar në zemër e pastër

Shpërndahet në ajrin pa mëkate

Pas mesnate

Pas mesnate

Të gjitha ëndrrat janë

Të një hëne

Kur e merr

Dorën time

Do t’i shohësh ngjyrat e yjeve

Kam ëndërruar

Para shumë kohe

Më ke përqafuar

Bashkë me heshtjen tënde

Atëherë nata i ka mbyllur

Të gjitha pikturat

Në faqet e mia

Dora ime pret

E shtrënguar

Digjet

SYRI KA MBETUR LARG

Syri ka mbetur larg

Rrudhat po shumëzohen

Në bazë të ritmit të frymëmarrjes

Në Kështjellë të Hamletit

Dëshpërohen

Si Titaniku thellohen

Në buzëqeshjen e harruar

Nën mollë

Kur e more zemrën time

Syri mbeti larg

Duke pikturuar ëndrrën e vjetër

Udhëtimi i lotit

Shpirti im

Eja

Fshije lotin

Në syrin tim

Mos më thuaj

Se loti

Udhëtoi gjer te ti

E s’ka kush ta fshijë

Mekje

Është e pamundur të ik

Por e pamundur edhe të vij

Nga larg shikoj se si dikush në heshtje

Para një portreti meket

Çka më duhet mëngjesi

Këmba e djathtë pret

Të majtën në heshtje

Çka më duhet mëngjesi

Kur në fillim të vetmisë

Kam harruar trupin

Mbështetur në hijen e mollës

Në gjethet e njoma

Kam pirë ujë universi

Për shpirtin e ngrohtë jam lutur

Të kthehet në kopshtin e Edenit

Kur lulet çelin

Do të shikoj përqafimin

Më lini të pikturoj jashtë një kornize

Pastaj nuk më duhet qielli hëna uji

As mëngjesi

Borë vetmie

Borë e heshtur bie

Trotuaret ka mbushur

Asnjeri nuk shoh

Në dritë të llambës

Bora shndrit

Gjithçka vazhdon në heshtje

Dhe është e bardhë

Kaq memece kjo borë

Në qafë kam mbështjell një shall

Këpuca ka lëshuar borën

Sa shumë ndiej ftohtësinë

Borë po bie pandërprerë

Shaban Cakolli

Montag, 22. März 2010

CIKËL POETIK NGA HASIJE KRYEZIU

POETJA JONË HASIJE KRYEZIU

Follower

Blog-Archiv

Über mich